Eξομολογήσεις
Θά΄χες δει Μαρίκα στα χρόνια σου, ανθρώπους να πηγαίνουν μόνοι τους και να μιλάνε με τον εαυτό τους. Ξέρεις... Στήνουν, όχι μονόλογους αλλά συνομιλίες με κάποιον/α/ους και λένε, μορφάζουν, γελούν. Συνήθως είναι άντρες. Οι άντρες τρελαίνονται πιό εύκολα, ίσως ακόμα και γιατί τα συναισθηματικά τους κανάλια είναι στουμπωμένα και φραγμένα και οι ασφαλιστικές τους δικλείδες είναι, συνήθως, αυτοκαταστροφικές, άρα πάλι φλερτάρουν με την τρέλα.Τους λένε λοιπόν τρελούς αυτούς, αλλά εγώ δε ξέρω καθόλου αν και πόσο αληθεύει αυτό.
Εύκολο είναι, ακόμα περισσότερο στα χρόνια μας, να γλυστρήσει κανείς σε μιά τέτοια κατάσταση. Ακόμα και γιατί οι άλλοι δεν ακούν. Έτσι δεν είναι; Είναι σα νά΄χουν τοίχους στ΄αυτιά τους. Λες εσύ κάτι κι αυτοί απαντάν σε κάτι άλλο που έχουν οι ίδιοι στο κεφάλι τους. Δεν είναι, αναγκαστικά, ότι δε θέλουν ν΄ακούσουν. Δεν έχουν μάθει ν΄ακούνε, έχουν κι ένα πρησμένο και ανικανοποίητο Υπερ-εγώ, και πάνε καλιά τους...
Το να στήνει κανείς διαλόγους, πιστεύοντας πως είναι στα συγκαλά του, και μάλιστα μ΄αποθαμένους, κάνει τους άλλους να πιστεύουν πως δεν είσαι στα καλά-καλά σου. Κι όμως, γιά δοκιμάστε μιά φορά, έτσι γι αστείο, να το κάνετε. Διαλέξτε την /τον συνομιλήτρια/τή κι επιτρέψτε να σας στριμώξει στη γωνιά. Είναι μιά καλή άσκηση αυτογνωσίας.Γιατί όλες/οι κρύβουν. Τί κρύβουν; Ένα είδος μηχανών είναι οι άνθρωποι, με σταθερές ανάγκες και όλες/οι, λίγο-πολύ στην ίδια κατσαρόλα βράζουμε. Αν αρχίσουμε να τα βγάζουμε όλα στη φόρα θα γίνει ένα είδος μικρής επανάστασης. Μπορεί και μεγάλης... Ή όχι;
No comments:
Post a Comment